[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Het kan geen kwaad om eens te kijken wat het hof onder polarisatie zou moeten verstaan. Een definitie van pollarisatie treffen we aan in stappenplan ... dat is ontwikkeld door het COT Instituut voor Veiligheids- en Crisismanagement, op verzoek van de minister van Binnenlandse zaken. Aanleiding daarvoor was de moord op Theo van Gogh. Polarisatie wordt daarin direct in verband gebracht met radicalisering en terrorisme.
in opdracht van het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV). Het is een lijvige studie en je kan deze direct downloaden op de site van de politie-academie https://www.google.com/search?ie=UTF...afbaar+gesteld

Op de vraag "wat is polarisatie?" geeft het stappenplan geen eenduidig antwoord, namelijk: "Uitingen die kunnen duiden op polarisatie zijn: pesten, discriminatie, vandalisme, intimidatie, racisme en geweld." Wat betekent dat voor de beschuldiging van Wilders? Ik denk dat zijn "minder, minder Marokkanen" kan worden opgevat als signaleren van discriminatie en racisme. Het hof had Wilders kunnen veroordelen op basis van racisme en discriminatie. Maar het vonnis luidt: Vrijspraak van aanzetten tot haat of discriminatie (artikel 137d Sr). Hoe kan dat? Heeft het gerechtshof een andere definitie van polarisatie dan het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid? We zullen het nooit weten of begrijpen. Want het hof heeft zich op het domein van de politiek begeven. En de partijen in de politiek bestaan omdat ze het niet met elkaar eens zijn en andere belangen voorop stellen. Daarin moeten ze elkaar kunnen verdragen, zonder geweld te gebruiken. En dat kunnen ze uitstekend zonder bemoeienis van de Rechter.

Het gerechtshof dat Wilders schuldig achtte aan polarisatie in de politiek heeft hem geen straf opgelegd omdat hij door de berechting al voldoende was gestraft. Met de schuldigverklaring nam Wilders geen genoegen. De zaak kwam voor de Hoge Raad. In het vonnis in cassatie komt het woord polarisatie niet voor. De verdediging van Wilders heeft het waarschijnlijk niet gewraakt. Daardoor komt de beoordeling van de Uitspraak van het hof door de Hoge Raad en in casatie in een vacuum te hangen. (Ik heb niet alles bestudeerd).

In zijn oordeel over de Uitspraak van de Hoge Raad merkt Cliteur op dat daarin een nieuw criterium wordt gebruikt om de uitspraak "minder, minder" van Wilders te veroordelen. Deze zou "aanzetten tot onverdraagzaamheid" Cliteur stelt terecht dat onverdraagzaamheid geen wettig criterium is.

Die kritiek van Cliteur (volgens artikel Bert van Roermund - zie bover) is meegenomen in de laatste zeer uitvoerige beoordeling van het verweer door het gerechtshof in Den Haag. En ze wordt weerlegd, met o.a. een uitspraak van het Europese Gerechtshof op basis van de UVRM.
Zie hieronder; 1 woorden vet gemaakt door mij.

https://uitspraken.rechtspraak.nl/de...HDHA:2020:1606 (2020).

7.5. Schending van het lex-certa-beginsel: vervolging op grond van onjuiste interpretatie en nieuw uitingsdelict

In tegenstelling tot hetgeen de verdediging heeft aangevoerd zijn de artikelen 137c Sr en 137d Sr niet in strijd met het ’bepaaldheidsgebod’ dat besloten ligt in de in het verweer genoemde wets- en verdragsbepalingen. De in de artikelen 137c Sr en 137d Sr geformuleerde norm maakt voldoende concreet duidelijk welke gedragingen strafbaar zijn gesteld en stelt de verdachte voldoende in staat zijn gedrag daarop af te stemmen. Ook het gebruik van het begrip ’ras’ in de voornoemde bepalingen (en in de tenlastelegging) is, mede gelet op de betekenis die daaraan in het gewone spraakgebruik toekomt, voldoende duidelijk. Voorts wijst het hof erop dat met hetgeen de Hoge Raad bij arrest van 16 december 201433 heeft overwogen met betrekking tot de term ‘onverdraagzaamheid’, anders dan de raadsman heeft betoogd, geen uitbreidende uitleg van de Nederlandse strafwet is gegeven. Die uitleg sluit aan bij de essentie van de tenlastegelegde uitingsdelicten en is redelijkerwijs voorzienbaar. Het betreft immers slechts een verduidelijking van het in de jurisprudentie over de artikelen 137c Sr en 137d Sr gehanteerde begrip ‘onnodig grievend’. Daarbij komt dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak Féret/België bij de bespreking van de strekking en reikwijdte van uitingsdelicten als de onderhavige, ook al de term ‘onverdraagzaamheid’ (l’intolérance) heeft gebruikt34.
- einde citaat.

De laatste uitspraak bevat driemaal het criterium 'verdraagzaamheid'. Dat is treurig. Als Wilders Marokkanen had willen grieven dan had hij dat ze belasterd en beschuldigd van bepaalde zaken. Dat deed hij niet; mogelijk omdat Marokkanen al enige tijd negatief in het nieuws kwamen. Maar ook omdat zij naar Nederland komen als arbeidsmigranten en de instroom daarvan moet worden beperkt. Als het selecteren van Marokkanen als symbool van deze instroom onnodig grievend is, dan is dat een vorm van discriminatie - waarvan Wilders is vrijgesproken. Via een omweg heeft het hof Wilders schuldig bevonden aan discriminatie en groepsbelediging of racisme zonder de eerste uitspraak waarin dat onbewezen werd verklaard te hekelen. In plaats daarvan oordeelt het hof in 2020 dat in de uitspraak van 2014 was 'miskend' dat Wilder's "minder, minder" uitspraak aanzette tot 'onverdraagzaamheid'. Wilders kan voortaan spreken over 'minder arbeidsmigranten', of vluchtelingen of naast Marokkanen ook nog Turken en Syriërs andere nationaliteiten noemen. Dan is het niet grievend en onverdraagzaam.